Wat als je een kandidaat geen hand meer kan geven en de eerste (in)druk niet voelt? Wat als je de schoenen van een sollicitant niet meer kan zien? (Hier kijk ik namelijk altijd naar… ) Wat als je de sollicitant niet meer ruikt? En wat als je niet ziet welke vragen hij of zij heeft voorbereid en meeschrijft of niet? Wat als…..etcetera? Het is geen fictie meer maar op dit moment de keiharde realiteit. We spreken kandidaten steeds minder live, digitaal neemt ons vak over. Maar is dat een gevolg van Corona of is het toch een supersnelle ontwikkeling in ons vak?

Koude acquisitie en marketingtools

Mogelijk herken je het. Ik word op dit moment bijna dagelijks benaderd via LinkedIn, nationaal en internationaal, door bedrijfjes die me willen helpen mijn recruitment business beter voor het voetlicht te krijgen. Via hypermoderne marketingtools, datamachines, bots en geavanceerde methodes word ik uitgedaagd om in te stappen bij mensen die ik niet ken zodat ik met AT7T9 bovenaan alle zoekmachines verschijn. Bij mij slaat dan de twijfel hard toe, ben ik wel goed bezig met mijn marketingstrategie?

De eerste vraag die ik mezelf dan stel is of ik niet veel meer moet doen aan koude acquisitie via LinkedIn, Whatsapp of via de mail. Gewoon een berichtje sturen naar potentiele klanten die ik niet ken en vragen of ze me terugbellen… Want dat is wat deze bedrijfjes doen, dat doen ze toch niet als het niet werkt, toch?

De volgende vraag is misschien nog wel van hoger existentieel belang voor mijn business. Als ik niet meedoe met al deze mogelijkheden om mijn zichtbaarheid en attractiviteit te verhogen, overleeft mijn bedrijf dan nog wel binnen afzienbare tijd? En als ik wel meedoe, ben ik dan één van degenen die geld pompen in tools en continu moeten vechten voor een toppositie in Google en andere zoekmachines? Veel vragen en veel onzekerheid! En dat allemaal in je eentje….

Diverse inzichten

Uiteraard spreek ik hier regelmatig over met recruitment vakgenoten of klanten. Ik ben dan blij te constateren dat de twijfel niet alleen bij mij is toegeslagen. De één houdt vast aan zo veel mogelijk persoonlijk contact met klanten en kandidaten, opgebouwd in jaren zorgvuldig opbouwen van het eigen CRM. De ander zweert bij het inrichten van digitale tools die 90% van de recruitment funnel kan opvangen, en binnenkort het liefst ook de laatste 10%. Dit zodra er tools op de markt komen die emoties digitaal kunnen vertalen vanuit gezichtsuitdrukking en oogbewegingen.

Toch door Corona?

De mens is een sociaal dier, dat wordt steeds méér duidelijk. Onder druk van alle huidige coronamaatregelen zie je steeds meer mensen gebukt gaan onder het gemis aan contact, gevoel en warmte. Het besef dat persoonlijk contact essentieel is voor goed functioneren wordt bij mij hierdoor ook steeds duidelijker. Dit versterkt mijn overtuiging dat het menselijk brein nog steeds veel meer kan dan welke digitale machine ook. In het recruitment vak gaat het in mijn ogen nog steeds om persoonlijk, op het juiste moment de juiste vragen stellen, reageren op kleine signalen. Ja, uiteraard slim inzetten van tools, maar we zullen altijd hybride blijven, niet back to basic maar fullspeed vooruit in de juiste verhouding.

Persoonlijke noot

Op dit kom ik niet over de vloer bij mijn ouders van in de 80, alhoewel ze op 200 meter afstand wonen. Contact hebben we met elkaar via de telefoon, als ik in de auto op weg ben naar een klant of ’s avonds op de bank zit. Soms loop ik langs, bel even aan en staan mijn ouders in de deuropening, ik op ongeveer 2 meter. Een andere keer belt mijn vader aan bij mij om een zak appels van zijn tuin te brengen, hij komt niet binnen. Mijn moeder kijkt altijd uit naar een nieuw blog, in deze tijd nog meer. Van de week vroeg ze wanneer de volgende kwam, het was alweer een tijdje geleden… Ma en pa, deze is ook voor jullie. Binnenkort kunnen we elkaar hopelijk weer een echte knuffel geven!

Wil je onze vacatures zien? Ga dan naar ons vacatureoverzicht!

Terug naar overzicht